Bieliński Piotr, h. Szeliga (1754–1829), senator-wojewoda, prezes Sądu Sejmowego. Urodził się 6 III z ojca Stanisława, kasztelanica lędzkiego, i Marjanny z Rogalińskich, starościanki nakielskiej. Karjerę rozpoczął od służby w kancelarji królewskiej St. Augusta, który go darzył zaufaniem i łaskami; w r. 1782 został szambelanem, posłem na sejm, komisarzem skarbowym z Wielkopolski i sekretarzem Rady Nieustającej; 18 IX 1783 starostą kadzewskim, w r. 1784 powtórnie posłem na sejm i nadal komisarzem skarbowym (do 1786); 21 I 1787 pisarzem w. kor., w r. 1788 – posłem na sejm czteroletni; od 1784 miał order św. Stanisława, od 1 VI 1791 Orła Białego. Po upadku kraju gospodarował w dobrach swych w Prusach Połudn. i w obwodzie brzeżańskim w Galicji. W r. 1806, w czasie powstania Wielkopolski, był jednym z pierwszych, którzy ofiarowali swe usługi Dąbrowskiemu i Wybickiemu, i został prezesem Izby Administracyjnej departamentu kaliskiego. W styczniu 1807 powołano B-go na członka Komisji Rządzącej. W tym okresie rozwinął dużą działalność: w lipcu 1807 był członkiem deputacji, która wyjechała do Drezna dla porozumienia się z Napoleonem w sprawie konstytucji i która tekst jej przywiozła do kraju; w Dreźnie 22 VII 1807 B. otrzymał legję honorową; w listopadzie 1807 Fryderyk August mianował go wraz ze St. Potockim i Działyńskim senatorem-wojewodą oraz członkiem delegacji, udającej się do Napoleona z podziękowaniem za utworzenie Ks. Warszawskiego; w r. 1808 brał udział w pracach finansowo-rozrachunkowych między rządem francuskim a rządem Księstwa jako członek delegacji polsko-saskiej w Paryżu i Bayonne; w 1810 reprezentował w Paryżu Księstwo Warszawskie na ślubie Napoleona z Marją Ludwiką. W pracach Komisji Rządzącej i Rządu Księstwa brał udział żywy, przedewszystkiem w sprawach skarbowych i administracyjnych; był członkiem deputacji, wyznaczonej do ułożenia projektu budżetu Księstwa, rozstrzygał wzajemne pretensje finansowe departamentów warszawskiego i kaliskiego; omawiał z Izbą Edukacyjną sprawę jej budżetu i ułożył odpowiedni projekt; opracował plan pożyczki 20 milj. z oparciem jej na hipotece dóbr narodowych; zajął się rozwikłaniem rozrachunków Izb Administracyjnych z dzierżawcami dóbr narodowych; przedłożył projekt organizacji Izb Administracyjnych Departamentowych, oraz Izb Wykonawczych Powiatowych itp. Po upadku Napoleona i ustanowieniu Królestwa Polskiego został potwierdzony w godności senatora-wojewody. W życiu politycznem Królestwa poważniejszego udziału nie brał. W r. 1825 otrzymał dziedziczny tytuł hrabiego. Z kołami opozycyjnemi, a zwłaszcza spiskowemi, kontaktu nie utrzymywał. W r. 1827 został powołany na prezesa Sądu Sejmowego, który miał rozpatrzeć sprawę wykrytego t. zw. Towarzystwa Patrjotycznego. Nominację swą zawdzięczał temu, iż był najstarszym senatorem, a prezes senatu Zamoyski brał udział w deputacji, prowadzącej śledztwo. Prezydując Sądowi Sejmowemu, zyskał dużą popularność dzięki stanowisku, jakie zajął w sprawie oskarżonych. Wyrok sądu, uwalniający oskarżonych od zarzutu zdrady stanu, spotkał się z aprobatą społeczeństwa. Na rozkaz Mikołaja I został zawieszony w czynnościach. Decyzja ta nie zachwiała niezależnego stanowiska B-go. Podając Sądowi do wiadomości rozkaz Rady Administracyjnej, podkreślił dość mocno swe stanowisko, mówiąc między innemi, »że Najwyższa władza, uznawszy ścisłe nasze do przepisów tegoż prawa zastosowanie się, przekona się i przyzna, że niewinność znalazła w Sądzie naszym należną jej opiekę, a przewinienie nie uszło zasłużonej kary, że w istocie prawu i sprawiedliwości stało się zadość«. W niespełna rok po pamiętnym wyroku Sądu Sejmowego, 6 III 1829 B. zmarł w Warszawie. Pogrzeb jego, na którym m. in. przemawiał ks. Adam Czartoryski, posiadał cechy demonstracji narodowej. Z żony Teodory z Rogalińskich, wojewodzianki inflanckiej, rozwódki z Feliksem Łubieńskim, starostą nakielskim, miał syna, Jana Nepomucena Władysława (ur. 1784, zm. 1880), kapitana wojsk Ks. Warszawskiego, od 1827 kasztelana Król. Pol., od 1830 łowczego dworu król.

Art. J. Bartoszewicza w Enc. Org.; Uruski; Łoza, Hist. ord. Orła B., W. 1922, 50; Wybicki, Życie moje, Kr. 1927; Handelsman, Pod znakiem Napoleona, 7, 54–9; tenże, Napoleon et la Pologne, Paryż 1909; Rostworowski, Materjały do dziejów Kom. Rządzącej, Kr. 1918; Jen. Zamoyski, P. 1910, I 277; Bieczyński, Sąd sejmowy… urzędowe akta, P. 1873 (i mowy na pogrzebie B-go); Korespondencja Lubeckiego… wyd. St. Smolka, Kr. 1909, III–IV; Lipiński Tym., Zapiski, Kr. 1883, 122 sq.; Kraushar, Tow. Król. Przyj. Nauk., VII 163 sq.; »Kur. Warsz.« z 1829, nr 65; »Gaz. Warsz.« z 1829, nr 72; o zajściach na pogrzebie B-go: Bieliński, Król. Uniw. warsz., W. 1912, pass. – Akta Sądu Sejmowego (m. in. Dziennik B-go) w Arch. Akt Dawnych w W-wie; Teki Chodźki w B. Rappersw.

Red.